من، آن سوی این دره ها کوهی می بینم

روزی "چشم" گفت:
من، آن سوی این دره ها کوهی می بینم، پوشیده در غباری لاجوردی، آیا زیبا نیست؟!
"گوش" شنید و در حالی که با دقت گوش سپرده بود گفت:اما کوه کجاست؟ من آن را نمی شنوم!
سپس "دست" به سخن آمده و گفت:بیهوده در تلاشم که آن را حس یا لمس کنم در حالیکه نمی توانم کوهی بیابم!
و "بینی" گفت:کوهی وجود ندارد، چون نمی توانم ببویمش!
آنگاه "چشم" به سوی دیگر برگشت،
و دیگران درباره خیال باطل و عجیب چشم با هم حرف زدند. آنها می گفتند:
باید برای چشم اتفاقی افتاده باشد.

گویا ناتوانی در درک احساس عضوی دیگر را توهم می پنداشتند ...