مبارک باد پادشاهی‏ات بر عالم!

افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن	مقدمش یارب مبارک باد بر سرو و سمن
خاتم جم را بشارت ده بحسن خاتمت	کاسم اعظم کرد از او کوتاه دست اهرمن

وسعت کدامین اریکه می‏تواند سریر حکومت او باشد؟ بلندای عرش، گسترای زمین یا بی‏کران آسمان؟ جانشینی او در حدود مکان نمی‏گنجد و پایه‏های کرسی پادشاهی‏اش، به استواری و استحکام، در دل ذرات بودن ایستاده است.

آغازین روز خلافت، خورشید دین، در مطلع پنج سالگی می‏درخشد و کسی تکامل ایمان را نمی‏فهمد؛ مگر آنکه ابرهای تردید و شبهه را با نگاه مطمئن یقین کنار زند و نشانه‏های روشن طلوع را در عصمت چشمانی که پنج سال بیشتر ندارند، پیدا کند.

در روشنای روزی که آفتاب تشیع به آخرین فراز خود می‏رسید، تردید اقتدا به آخرین معصوم، شیعه را در صف آزمون قرار می‏داد؛ اما چگونه می‏شد چشم‏ها را بر کامل‏ترین خضوعی که بر سجاده روان می‏شد، فرو بست و ردای امامت را که بر شانه‏های حقیقت انداخته شد، نادیده گرفت؟

جویبار ملک را آب روان شمشیر توست

تو درخت عدل بنشان، بیخ بدخواهان بکن

... اگر دعا، از آسمان اجابت بالا می‏رود!

اگر دلی به دوستی با خدا صمیمی است، مانند وسعت آبی اقیانوس، وقتی با نیلی

آفاق یکی می‏شود، همه از وساطت وجودی است که پیشوایان را غایت و امامان را نهایت است؛

چنانچه به دنیا تولد یا تحولی باقی است، به بقای حضرت مولاست که هستی ز هستی او جان دارد.

و به برکت خوشه‏های دعا که هر صبح در دستان او می‏روید، روزی موجودات در کاسه قسمت سرازیر می‏شود.

و به احترام حضور او، ستون‏های آسمان برقرار است و زمین در حرکت خود بی‏قرار، روند زمان را در دست دارد. 

تقدیم به منتظران