کفش های طلایی ...

  کفش های طلایی...

تا کریسمس چند روز بیشتر نمانده بود و جنب و جوش مردم برای خرید هدیه
            کریسمس روزبه روز بیشتر می شد . من هم به فروشگاه رفته بودم و برای
            پرداخت پول هدایایی که خریده بودم ، در صف صندوق ایستاده بودم .
            جلوی من دو بچه کوچک ، پسری 5 ساله و دختری کوچکتر ایستاده بودند .
            پسرک لباس مندرسی بر تن داشت ، کفشهایش پاره بود و چند اسکناس را در
            دستهایش می فشرد .
            لباس های دخترک هم دست کمی از مال برادرش نداشت ولی یک جفت کفش نو در
            دست داشت . وقتی به صندوق رسیدیم ، دخترک آهسته کفشها را روی پیشخوان
            گذاشت . چنان رفتار می کرد که انگار گنجینه ای پر ارزش را در دست دارد
            .
            صندوقدار قیمت کفشها را گفت :«  6 دلار » .
            پسرک پولهایش را روی پیشخوان ریخت و آنها را شمرد : 3 دلار و 15 سنت .
            بعد رو به خواهرش کرد و گفت : « فکر کنم باید کفشها را بگذاری سر جایش
            ... »
            دخترک با شنیدن این حرف به شدت بغض کرد و با گریه گفت : « نه !نه! پس
            مامان تو بهشت با چی راه بره ؟ »
            پسرک جواب داد : « گریه نکن ، شاید فردا بتوانیم پول کفشها را در
            بیاوریم . »
            من که شاهد ماجرا بودم ، به سرعت 3 دلار از کیفم بیرون آوردم و به
            صندوقدار دادم .
            دخترک دو بازوی کوچکش را دور من حلقه کرد و با شادی گفت : « متشکرم
            خانم ... متشکرم خانم »
            به طرفش خم شدم و پرسیدم : «منظورت چی بود که گفتی : پس مامان تو بهشت
            با چی راه بره ؟ »
            پسرک جواب داد : « مامان خیلی مریض است و بابا گفته که ممکنه قبل از
            عید کریسمس به بهشت بره ؟ »
            دخترک ادامه داد : « معلم ما گفته که رنگ خیابانهای بهشت طلایی است ،
            به نظر شما اگه مامان با این کفشهای طلایی تو خیابانهای بهشت قدم بزنه
            ، خوشگل نمی شه ؟ »
            چشمانم پر از اشک شد و در حالی که به چشمان دخترک نگاه می کردم ، گفتم
            : « چرا عزیزم ، حق با تو است ، مطمئنم که مامان شما با این کفشها تو
            بهشت خیلی قشنگ میشه ! »